In mijn woonplaats Amstelveen vond laatst de 'Lentemarathon' plaats. Samen met 3 vrienden, Sjoerd, Jeroen en Robin hadden we ons ingeschreven voor het 'estafette' onderdeel. Samen met een team van 4 personen loop je de hele marathon, 42 kilometer en 195 meter. Waarbij de totale afstand verdeeld is over 11, 8, 10 en 12,5 kilometer. De laatste overgebleven 695 meter loop je met het hele team, om samen te finishen.
In ons team was ik als derde loper aangewezen en zou de 10 kilometer lopen. We hadden afgesproken om met z'n allen bij de wisselpunten aanwezig te zijn en ons te verplaatsen per fiets. Jeroen had zojuist een indrukwekkende 11 kilometer gelopen en Robin was bezig met zijn 8 kilometer. Mijn wisselpunt was bij atletiekvereniging 'Startbaan'. Ik was net begonnen met warmlopen toen ik van mijn 'trouwe supporters', mijn vrouw en kinderen, te horen kreeg dat Robin er al aan kwam. “Zo, die heeft flink doorgelopen. Volgens onze inschatting zou hij pas over ongeveer 5 minuten hier aankomen”, reageerde ik verbaasd...
Robin kwam er inderdaad al aan. Snel haastte ik mij naar het wisselpunt en nam de 'enkelband' (een alternatief voor het estafettestokje tijdens deze wedstrijd) over en begon aan mijn 10 kilometer.
Ik zat er lekker in, het parcours slingerde wat door woonwijken en ik begon wat lopers in te halen. Maar ik wist dat het laatste stuk van mijn route over de 'Middenweg' ging. Een ruim 3 kilometer lange weg 'midden' door de open polder. Er stond een flink windje die dag en laat ik nu net op dat open stuk de wind tegen hebben…
Dat werd bikkelen. Omdat de meeste lopers de hele marathon liepen en niet meededen aan de estafette, lag mijn gemiddelde tempo iets hoger. Al snel vormde een lange sliert lopers achter mij, om lekker uit de wind te lopen. Prima voor een tijdje, maar al snel kwam ik er achter dat niemand mij ging aflossen. De rest van het open stuk liep ik voorop en begon behoorlijk uitgeput te raken. Maar gelukkig was ik er bijna. Mijn sporthorloge piepte en gaf aan dat ik op 9 kilometer zat. Nog 1 kilometer te gaan. Althans, dat dacht ik…
Ik verliet de Middenweg en liep niet langer tegen de wind in. Ik zette aan om de verloren tijd goed te maken in de laatste kilometer. Dat was op de tanden bijten. “Piep”, dat was mijn horloge weer. Ik had er 10 kilometer opzitten. Maar in de verste verte geen wisselpunt en Sjoerd, die de laatste 12,5 kilometer voor zijn rekening zou nemen, te bekennen. Pas bij 11 kilometer zag ik in de verte het wisselpunt. De vriendin van Robin kwam mij tegemoet gefietst. “Je bent er bijna”, zei ze. Ik was bek en bek af. Met mijn laatste beetje energie liep ik de laatste 200 meter tot het wisselpunt uit en droeg buiten adem de enkelband aan Sjoerd over. 1,2 kilometer langer dan je verwachtte is net even te veel gevraagd.
Maar bijkomen was er niet bij. Want nu moest ik snel op de fiets stappen om naar het laatste wisselpunt te gaan en met ons team te finishen. Via een Gps-verbinding konden we zien waar Sjoerd zich op de route bevond, zodat we wisten hoe snel we moesten fietsen om hem niet te missen bij de wissel. Ja ja, de techniek van deze tijd! 😉
Onderweg naar het laatste wisselpunt kwamen we de ene na de andere wegversperring tegen. Zowel afzettingen voor de marathon, maar ook een verkeersongeluk, waar de politie de weg had afgezet. We controleerden de Gps-locatie van Sjoerd. Hij had de snelheid er goed in. We moesten ons haasten. Je kan je goed voorstellen dat ik er niet op zat te wachten om ook nog op de fiets aan te zetten. Maar het was niet anders, je moet als team finishen… Met een gemiddelde snelheid van 26 kilometer per uur raceten wij op onze stadsfietsen door de Amstelveense woonwijken in de richting van de wissel.
We naderden een kruispunt, waar op dat moment een opzienbarend voorval plaatsvond. Een man met dochtertje op de fiets stond op het punt om op het kruispunt af te slaan. Plots stormde links van hen een klein elektrisch bestelbusje van een online supermarkt het kruispunt op. De man op de fiets had voorrang en moest flink zijn best doen om niet aangereden te worden. Er volgde een flinke scheldpartij van de man op de fiets. “Nou nou, lekker voorbeeld voor je kind.”, zei ik nog tegen mijn teamgenoten. Maar toen schoof het raampje van het elektrische bestelbusje open en werd de man voor van alles en nog wat uitgemaakt door de boodschappenbezorger. Ik bespaar jullie de details. Deze bezorger was zich duidelijk niet bewust van wat voor impact dit op zijn werkgever, de online supermarkt, heeft. Om geen namen te noemen, maar wel een tikje op de vingers te geven, noem ik de supermarkt in kwestie even 'Tictic'.
Laten we hopen voor Tictic dat dit een eenmalig incident was. Anders kan Tictic nog iets leren van de serious onboarding game die we voor hun concullega Jumbo Supermarkten hebben ontwikkeld, 'Jumbo FANS - On the road'. Waar dit onderwerp 'awareness' een grote rol speelt. In onze serious game simuleren wij niet alleen het klantcontact, maar ook de bewustwording van de uitstraling onderweg naar de klant. Ook dan is de bezorger het visitekaartje van Jumbo. In de game komt de bezorger onderweg verschillende situaties tegen. Spelende kinderen, wegwerkzaamheden, een gevallen fietser, overstekende ouderen en nog veel meer. Hoe ga je hiermee om, terwijl je ook niet te laat bij je klant wilt aankomen?
O ja, ik zou door dit 'incidentje onderweg' nog bijna vergeten te vertellen dat we op tijd bij het laatste wisselpunt aankwamen en gezamenlijk finishten. We zijn uiteindelijk 7e van de 59 teams geworden. Niet verkeerd, al zeg ik het zelf. De rest van de dag heb ik met de beentjes omhoog op de bank gelegen, ik lag er helemaal af, haha.
Voelt het trainen van het 'awareness' jou ook als het lopen van een marathon? Neem dan 'bewust' contact op en ontdek hoe wij jullie hierbij digitaal kunnen ondersteunen.
Remco van den Hout
Eigenaar / Managing Director Digital Chefs
📬 Wekelijks mijn (sterke) verhalen, tips en verrassende inzichten over Learning & Development in je mail?
