Weer een klimmetje… Uitgeput en met gebroken wilskracht stappen we van onze gehuurde mountainbikes af en strompelen, stapje voor stapje met de fiets aan de verkleumde hand, de berg op. De stilte tussen ons is even verstikkend als de ijzige lucht die we inademen; praten kost te veel van de schaarse energie die ons rest. De bidons zijn leeg en het eten is op. We zijn een paar kilometer geleden de sneeuwgrens gepasseerd en onze mobiele telefoons hebben al uren geen bereik meer. Door de aanhoudende regen zijn we helemaal doorweekt. Onze t-shirts en korte broeken kleven ijskoud en klam tegen onze huid. Elke vezel in ons lichaam schreeuwt om op te geven, maar er is geen weg terug, alleen de onzekere weg vooruit. In de hoop iets van de bewoonde wereld tegen te komen. Maar in deze uitgestrekte, verlaten wildernis lijkt elke stap ons verder weg te voeren van de redding waar we zo naar verlangen.
“Leuk, een dagje mountainbiken in de Rocky Mountains!”, bedachten mijn goede vriend Niels en ik toen wij op vakantie waren in Calgary (Canada). Met de Greyhound bus vertrokken we naar Banff National Park om daar in het gelijknamige plaatsje Banff mountainbikes te huren. Bij een lokale verhuurder werden we voorzien van twee mountainbikes en een slecht gekopieerde routebeschrijving van een mountainbike tocht van ± 30 kilometer. Vol goede moed stapten we op de fiets en volgde de route. Met het heerlijke zonnetje op ons bolletje passeerden we schitterende watervallen en adembenemende landschappen.
We kwamen aan bij een mountainbike pad die slingerend de berg opging. Ploeterend begonnen we aan dit pad. Man, wat was dat zwaar. En alsof het niet al moeilijk genoeg was, werd de lucht donker en stortte de regen met bakken uit de hemel. Glibberen, glijden, vallen en weer opstaan. Het was slechts een pad van ± 7 kilometer, maar de verhuurder had ons al gewaarschuwd dat dit een pittig stukje zou zijn. Daar was niets van gelogen. Helemaal kapot van dat stukje ploeteren kwamen we uit bij een soort van bezoekerscentrum. Maar dan zonder bezoekers.
We pakten de natgeregende routebeschrijving erbij om te zien welke kant we nu op moesten. De routebeschrijving was nog minder leesbaar geworden dan hij al was. Ik pakte mijn (toen nog hippe) HTC PDA met pennetje erbij om Google Maps te raadplegen, maar tevergeefs, geen bereik. We zagen nog wel op de beschrijving dat we aan de rechterkant van een rivier moesten fietsen. Na een beetje rond te hebben gefietst vonden we de rivier en vervolgden wij onze weg. Niet bewust van het feit dat we de rivier de verkeerde kant op aan het volgen waren…
Na urenlang op ons tandvlees door te gaan, af te stappen voor ieder klimmetje en ons duidelijk bewust van het feit dat we verdwaald waren, kwamen we eindelijk uit bij iets wat leek op een kleine camping voor vissers. Nu hopen dat er mensen zijn. We strompelden de camping op en zagen een verlaten stacaravan. We klopten en rammelden wat aan de deur. Geen reactie. Zwaar teleurgesteld keken we elkaar aan. We kunnen niet verder. We zitten er helemaal doorheen en het begint al donker te worden.
Dan klinkt er ver, heel ver in de verte het geluid van een auto. Of beginnen we nu ook te hallucineren? Nee, het is echt een auto, hij kwam onze kant op! En ja hoor, een grote pick-up truck reed richting de stacaravan. Met het laatste beetje energie strompelden we richting de pick-up truck waarin een zoon samen met zijn moeder zit, met de smeekbede of ze ons 'alsjeblieft' wilden helpen. En of ze ons konden helpen! In de stacaravan werd de verwarming op standje 'death valley' gezet en kregen we koffie en cinnamon rolls (overheerlijke kaneelbroodjes). De zoon bood ons aan om ons met zijn pick-up truck terug te brengen naar het plaatsje Banff. Wat ruim 50 kilometer verderop gelegen was. Zo ver waren we afgedwaald. Wat een geluk dat we deze fantastische mensen zijn tegengekomen!
“Waarom zijn jullie niet dezelfde weg terug gefietst?”, wordt mij vaak gevraagd als ik dit verhaal vertel. Achteraf lijkt dat een logisch besluit, maar op dat moment waren we ervan overtuigd dat we de juiste kant opgingen. Net zo lang doorgaan, tot teruggaan geen optie meer was. De slecht geprinte en doorweekte routebeschrijving leek voor ons te kloppen.
Soms heb je het gevoel de juiste kant op te gaan. Bijvoorbeeld door een uitgebreid Learning Management System of ander leerplatform aan te schaffen. Maar ga je wel de juiste kant op? Of laat je het zover komen dat je verdwaalt in allerlei lastige technische termen en pleisters laat plakken door onduidelijke consultants met absurd hoge uurtarieven? Met als resultaat: geen budget om nog terug te keren. Waar is jullie pick-up truck als je hem nodig hebt?
Voorkom dat je verdwaalt door over een goede routebeschrijving te beschikken. Onze routebeschrijving om tot impactvolle digitale leeroplossingen te komen, hebben wij verpakt in ons 6-gangen menu. Een heldere en duidelijke aanpak van wat wij doen, hoe wij het doen én wat het jullie oplevert. Zoals wij terugkrijgen van onze klanten: “Een opdracht verstrekken aan Digital Chefs is: 'Lean back & enjoy the ride'!”
Nu rijden wij zelf geen pick-up trucks, maar halen je graag op als je verdwaald bent in het complexe maar mooie digitale leerlandschap!
Remco van den Hout
Eigenaar / Managing Director Digital Chefs
📬 Wekelijks mijn (sterke) verhalen, tips en verrassende inzichten over Learning & Development in je mail?
