Vanuit de ruimte kijk je neer op onze schitterende planeet, de aarde. Het is muisstil. Dan verschijnt er vanuit het niets een enorme meteoriet die recht op de aarde afstevent. Het duurt slechts een paar seconden voordat de meteoriet met een catastrofale klap inslaat op de aarde. Op het moment van inslag start de gelijknamige track 'The Dark' van Anouk en de brokstukken van de aarde worden de ruimte ingeslingerd.
Dit was de intro van mijn mini escape game 'The Dark' die ik als opdracht tijdens het een-na-laatste jaar van mijn studie 'Multimedia Vormgeven' aan het Grafisch Lyceum Rotterdam had bedacht, vormgegeven en geprogrammeerd. Wekenlang was ik bezig met het modelleren en animeren van mijn mini game in 3D Studio Max, nabewerking in Adobe After Effects en programmeren in 'Lingo'. De programmeertaal in Macromedia Director 8.5 Shockwave Studio. Wat was ik trots op het eindresultaat!
Na de desastreuze vernietiging van de aarde word je, als speler, wakker in een donkere en stoffige ruimte met driehoekige ramen. Het heeft iets weg van een kantoortje. Door de ramen is niets anders te zien dan oneindige ruimte met hier en daar de glinstering van een ster. Je kijkt rond en ontdekt een lichtknopje. Je zet de schakelaar om en het kantoortje wordt verlicht. Je probeert de deur van het kantoor te openen, maar tevergeefs. Die zit op slot. Aan de kapstok naast de deur hangen vieze, ooit witte, onderzoeksjassen met fluoriserende groene vlekken erop. In een van de zakken van de jas ontdek je een vreemde sleutel. Ook in de vorm van een driehoek. Je probeert het slot met de vreemde sleutel te openen. En ja, de deur van het kantoortje gaat open. Je loopt een door knipperend tl-licht verlichte gang in en ziet aan het einde van de gang een toilet. Maar het pictogram van het welbekende mannetje en vrouwtje is niet wat het is. In plaats daarvan zijn de hoofden een stuk groter. Bijna driehoekig? Ook hebben ze grote ovale ogen…
Na, midden in de nacht, de laatste puntjes op de i te hebben gezet, brandde ik mijn minigame op een CD-ROM, printte nog een mooi ontwerp voor op het CD-doosje en nam hem de volgende ochtend mee naar de les om hem in te leveren. Ik was gelukkig op tijd, want ik wist dat het niet halen van de deadline, bij deze docent, zou leiden tot puntenvermindering.
Trots gaf ik als eerste van de klas mijn CD-ROM aan de docent. Hij pakte het doosje beet, keek er naar, deed hem open, sloot hem weer en gaf hem terug. “Ik wil een floppy-disk. Dit voldoet niet aan de opdracht, ik geef je een 1. Begin maar opnieuw en dan geef ik je het gemiddelde van de twee cijfers.” Ontdaan nam ik de CD-ROM weer van hem aan. Hij had niet eens de moeite genomen mijn game te bekijken. Ik vertelde hem dat ik helemaal niet op de hoogte was van de 'eis' dat de minigame op een floppy-disk moest passen. De rest van de klas gaf bijval, dit was niemand bekend. Toch hield de docent voet bij stuk en kreeg meer dan de helft van de klas een 1. Omdat zij ook niet voldeden aan de 'floppy-disk' eis.
Ik was woedend en besloot de opdracht niet opnieuw te doen. De 1 voor deze opdracht bleef staan op mijn cijferlijst. In de laatste weken van mijn studie kwam een andere docent, die hetzelfde vak gaf, naar mij toe. “Remco, ik zie dat je op je cijferlijst een 1 hebt staan. Gemiddeld heb je een voldoende om de studie succesvol af te ronden, maar waarom heb je deze opdracht nooit opnieuw gedaan?” Ik legde hem uit wat er was voorgevallen. “Heb je de CD-ROM nog? Zou je die de volgende les mee willen nemen?”, reageerde hij. Zo gezegd zo gedaan, ik nam mijn mini-game opnieuw mee. Hij pakte het doosje beet, keek er naar, deed hem open, haalde de CD-ROM eruit en plaatste hem in zijn computer. De game startte automatisch en hij staarde naar zijn scherm. Hij schrok van het inslaan van de meteoriet op aarde en de harde rockmuziek die begon te spelen. Hij klikte door de game heen en schudde zijn hoofd. “Dit heeft mijn collega nooit gezien?” Nee, antwoordde ik. “Het spijt mij enorm voor mijn collega. Ik pas je cijfer aan op je cijferlijst, door een 0 achter de 1 te typen. Je krijgt van mij een 10!” Ik was weer zo trots als een pauw!
Dit voorval heeft mij geleerd dat je niet altijd kan voldoen aan de verwachtingen van anderen. Hoe erg je ook je best doet. Zo is dat ook met het ontwikkelen van een digitale leerinterventie. Ooit sprak ik een opleidingskundige van een ziekenhuis die een schitterende leerinterventie had ontwikkeld, veel in haar eigen vrije tijd uit passie voor het leren. Toen de leerinterventie uitgerold was, kreeg ze veel kritiek dat hij 'te mooi' was. Dat het geld, gestoken in deze 'te mooie' leerinterventie, beter gebruikt kan worden voor hogere salarissen. Kan je het deze medewerkers kwalijk nemen? Nee, eigenlijk niet. Zij missen de context.
Ik had mijn docent misschien wel kunnen overtuigen door te vertellen hoeveel tijd ik erin heb gestoken, hoe ik tot het verhaal ben gekomen, welke technieken ik heb toegepast, maar bovenal: wat ik heb geleerd. Daarvoor doe ik immers die studie. Aan iedere creatieve uiting voor anderen, of dat nu een mini-game of een leerinterventie is, hangt een 'origin story'. De hoe, wat en waarom. Vertel dit verhaal en je zal zien dat je mensen overtuigt. Happy storytelling!
Remco van den Hout
Eigenaar / Managing Director Digital Chefs
📬 Wekelijks mijn (sterke) verhalen, tips en verrassende inzichten over Learning & Development in je mail?